Το επισυναπτόμενο αρχείο είναι κείμενο που έγραψα στο διαδικτυακό φόρουμ που συμμετέχω. Είναι μια αναδρομή στην ζωή μου , δίνοντας περισσότερο έμφαση στις ψυχολογικές διακυμάνσεις που είχα σε όλο αυτό το ταξίδι της ζωής μου. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον και να σας βοηθήσει να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα.
Σας ευχαριστώ και τους δυο για την συμπαράσταση, βοήθεια και αγάπη που μου έχετε δείξει.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια αληθινή ιστορία, την δική μου. Tο χρονικό της ζωής μου και πως έφτασα να κάνω επέμβαση, το συναισθηματικό τραινάκι, τί αλλαγές βιώνω τώρα και πως είναι η ζωή μου ένα χρόνο μετά την επέμβαση.
Από την γέννησή ήμουν πάντα ένα παχουλό παιδάκι χωρίς ιδιαίτερη όρεξη για φαγητό. Από μωρό έπινα 50μλ γάλα ενώ τα άλλα παιδάκια 250μλ. Έκανα πολλά και μικρά γεύματα και δεν ήθελα να τρώω μεγάλες ποσότητες φαγητού, συμπεριφορά που οι γονείς μου την εκλάμβαναν ως τσιμπολόγημα και άρα μη σωστή συνήθεια φαγητού, με αποτέλεσμα να με πίεζαν να φάω συγκεκριμένα γεύματα και σε μεγάλη ποσότητα ( λάθος όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια ).
Οι γονείς μου πάντα ανησυχούσαν για το βάρος μου και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η ζωή μου ήταν ένα μεγάλο «μη» , «μην φας την σοκοφρέτα παχαίνει» κλπ, και να΄σου να την προμηθεύει η μάνα μου στην αδύνατη αδελφή μου κρυφά από εμένα (το οποίο βεβαία κάποιες φορές το αντιλαμβανόμουνα και με πλήγωνε) διότι εκείνη τότε δεν είχε πρόβλημα βάρους.
Η μητέρα μου είναι καταπληκτική μαγείρισσα και πάντα είχαμε ζεστό, φρέσκο και πάνω από όλα υγιεινό φαγητό να μας περιμένει στο σπίτι. Τηγάνια και delivery ήταν άγνωστες λέξεις στο διατροφικό μας λεξιλόγιο. Αλλά … στην προσπάθειά της να με ευχαριστήσει, να μου δείξει την αγάπη της και να με αποτρέψει από το να καταφύγω στις « απαγορευμένες τροφές», οι ποσότητες που μου σερβίριζε ήταν τραγικά μεγάλες. Έτσι θεωρούσα ότι αυτό είναι το κανονικό και πορευόμουν με αυτό. Η ενοχοποίηση των απαγορευμένων τροφών με οδήγησαν στο να ψωνίζω σοκολάτες και γαριδάκια και να τα κρύβω στα συρτάρια μου, έτσι ώστε να τα τρώω όταν δεν με βλέπει κανένας για να γλυτώσω την μουρμούρα. Eλα ντε όμως που ήμουν μπουμπούνας και δεν τα πετούσα κάπου έξω αλλά αποθήκευα τα χαρτάκια στα συρτάρια , πίσω από το κρεβάτι κλπ με αποτέλεσμα να τα έβρισκε η μάνα μου, και όταν τα έβρισκε μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν…ΧΑΜΟΣ!
Έτσι περνούσαν τα χρόνια, μέχρι που έφτασα στην εφηβεία όπου κυμαινόμουν γύρω στα 70-75 κιλά με ύψος 1.6 κάτι. Παχουλή λοιπόν αλλά όχι και τίποτα τραγικό. Το καλό ήταν ότι οι γονείς μου είχαν κάνει μια πολύ έξυπνη κίνηση, με πήγαν στο κολυμβητήριο από 4 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα σχεδόν καθημερινή αθλητική δραστηριότητα (κολυμβητήριο, τζούντο, τένις, αεροβική στον Δήμο κλπ). Και έτσι διατηρούμουν απλά υπέρβαρη χωρίς να απειλείται η υγεία μου ιδιαίτερα.
Όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 15 ετών όπου έχοντας βαρεθεί να είμαι «χοντρή» (όπως μου έλεγαν) και αποφάσισα να κάνω δίαιτα για να χάσω βάρος. Διάλεξα μια σουπερ ντούπερ δίαιτα η οποία ήταν χημική και υποσχόταν γρήγορα αποτελέσματα (αργότερα την ονόμασαν ΑΤΚΙΝΣ). Πράγματι, έφτασα σε μερικές εβδομάδες από τα 72-73 στα 65 κιλά και ήταν και η τελευταία φορά στην ζωή μου μέχρι τώρα τουλάχιστον που είδα αυτό το νούμερο!! Από τότε, άρχισα να έχω πάντα ανοδική πορεία με συν πλην μερικά, ανάλογα την κάθε δίαιτα που μου καρφωνόταν στον εγκέφαλο.
Φεύγοντας από το σπίτι για σπουδές επειδή εμένα στην ουσία δεν με απασχόλησε ποτέ το βάρος μου (άλλους απασχολούσε), πορεύτηκα με αυτό έχοντας περισσότερη αυτοπεποίθηση και από 19χρονο 55 κιλών. Ακομπλεξάριστη και ευτυχισμένη πια που αποδεσμεύτηκα από τα μη. Κυλάει η ζωή και η ανοδική πορεία ακάθεκτη συνεχίζεται μέχρι τα 106 κιλά.
Το 2005 νοσηλεύομαι με ιογενής μηνιγγίτιδα για μια εβδομάδα όπου όλο το προσωπικό της νευροχειρουργικής έχει περάσει για να με παρακεντήσει στην σπονδυλική στήλη για να πάρουν δείγμα ( μόνο έτσι γίνεται διάγνωση). Αλλά μάταια… είχα πολύ λίπος στην πλάτη. Τότε οι γιατροί μου εφιστούσαν την προσοχή ότι πρέπει να χάσω βάρος οπωσδήποτε και για λόγους υγείας. Κλονίστηκα για λίγες μέρες και μετά το ξέχασα.
Στο εντωμεταξύ είχα βρει και τον σύζυγό μου και μετά από μερικά χρόνια παντρευόμαστε (97 κιλά ,έκανα και λίγο δίαιτα για το νυφικό). Μένω έγκυος 110 κιλά και γεννάω στα 120 κιλά. Εκεί γίνεται η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ!!
Ενώ όλα βαίνουν καλώς και η εγκυμοσύνη μου πάει ρολόι, την ημέρα του τοκετού ανεβάζω πίεση 21 (χωρίς προηγούμενο ιστορικό πίεσης στην ζωή μου). Όταν το αναλήφθηκε η μαία που ήταν μαζί μου αρχίζει να επικρατεί πανικός , καρδιολόγος, αναισθησιολόγος, μαιευτήρας, και χαρτιά στον αέρα να υπογράψει ο πανικόβλητος άντρας μου για να μπω για καισαρική διότι είχα πάθει προ εκλαμψία, στα πρόθυρα να πέσω σε κώμα και ….το παιδί να αρχίσει να ασφυκτιά από την μειωμένη παροχή οξυγόνου.
Ευτυχώς όλα έγιναν πολύ γρήγορα και δεν είχε καμία επίπτωση στο κοριτσάκι μου , το οποίο γεννήθηκε υγιέστατο. Αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν να έχω πάνω από 15 πίεση 42 μέρες μετά τον τοκετό και να χρειάζεται να παίρνω ένα χάπι πίεσης κάθε μέρα (το ίδιο με την γιαγιά μου που είναι 85 χρονών) και ένα lexotanil κάθε βράδυ για να πέφτει κάπως η πίεση στο 14 με 14,5.
Θήλασα το παιδάκι μου αποκλειστικά και πήρε και αυτό μαζί μου αρκετές δόσεις από τα φάρμακα της παχύσαρκης μάνας του που πάλευε να σταθεί στα πονεμένα της γόνατα και μέση.
Περάσαμε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο με πολλούς κολικούς , ελάχιστο ύπνο, κούραση συν ότι το παχύσαρκο σώμα μου δεν μου άνηκε. Πονούσα όλη να ανταπεξέλθω στην νέα πραγματικότητα που αντιμετωπίζει κάθε νέα μάνα, η οποία για τα δικά μου τα κυβικά ήταν εκτός των ορίων μου. Στην κατάθλιψη μου και τα νεύρα μου, φτάνω ξανά στα 120 και ας μην είχα παιδί στην κοιλιά.
Τελειώνει η άδεια και γυρνάω στην δουλειά ενώ τα ξενύχτια συνεχίζονται (δεν κοιμόταν το πουλάκι μου), όπου είμαι ένα κινητό ράκος, δεν επικοινωνώ, δεν γελάω, και απλά φυτοζωώ. Περιττό να σας πω ότι όλο αυτό είχε αρχίσει να έχει επίπτωση και στην σχέση μου με τον καταπληκτικό μου σύζυγο που λατρεύω και πάντα μου στέκεται και ποτέ δεν τον ένοιαξαν τα περιττά μου κιλά (έτσι με γνώρισε ,αγάπησε και παντρεύτηκε).
Αποφάσισα ότι μετά από αμέτρητες δίαιτες χωρίς αποτέλεσμα, επισκέψεις σε Διαιτολόγους, ινστιτούτα και διάφορες άλλες προσπάθειες έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό και άμεσα. Δεν άντεχα να συνεχίσω την ζωή μου έτσι. Για πόσο ακόμη θα άντεχα να με κουβαλάω με τόσες υποχρεώσεις; Ακόμη προσπαθώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που με την αμέλεια μου και το πάχος μου κινδύνεψε η ζωή του παιδιού μου!!! Έτσι και έφτασα στην πόρτα του χειρουργού μου.
Το χειρουργείο κανονίστηκε σχετικά γρήγορα (ιδιωτική ασφάλιση + ταμείο) για τις 10/12/2010. Στους γονείς μου το ανακοίνωσα 3 εβδομάδες πριν για να μην τους αφήσω περιθώρια να κλονίσουν την εύθραυστη ψυχολογία μου. Και αυτό αναγκαστικά διότι θα έπρεπε να έρθουν από το χωριό στην Αθήνα για να με βοηθήσουν με το 11 μηνών παιδάκι μου. Σοκ οι γονείς μόλις το μάθανε αλλά δεν έφεραν αντίρρηση. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αρνητικός (φοβισμένος δηλαδή) αλλά η απόφαση είχε παρθεί.
Εγώ πήγα με ήρεμη ψυχολογία για το χειρουργείο και αποφασισμένη να αντιμετωπίσω ακόμη και το γεγονός να «μείνω» πάνω σε εκείνο το κρύο χειρουργικό τραπέζι. Εκεί είχα φτάσει , σε τέτοιο σημείο μίσους και απόγνωσης.
Όλα πήγαν καλά και σε 3 ημέρες βγήκα από το νοσοκομείο με ελάχιστους πόνους γεμάτη αγωνία για το αύριο που με περίμενε. Άρχισα την κλασσική διατροφή με υγρά για 10 ημέρες, αλεσμένα για άλλες 2 βδομάδες κλπ όπου επειδή έπεσε και μέσα στα Χριστούγεννα ήταν και λίγο περίεργο διότι όλοι έτρωγαν και εγώ …τα κουταλάκια της σούπας μου.
Εκεί κάπου άρχισα να έχω αμφιβολίες για «το τι πήγα και έκανα?», κάθε μπουκιά πονούσε που κατέβαινε, δεν μπορούσα να πιω νερό, παρά μόνο γουλίτσες, 1-2 κουταλάκια φαγητού και είχα μπουκώσει. Θα μπορούσα άραγε να ξαναφάω σαν άνθρωπος; (όχι σαν γουρούνι αλλά κανονικά) Να πιω ένα ποτό; Να απολαύσω το φαγητό; Να νιώσω καλύτερα και όχι συνέχεια ατονία, κούραση και ζαλάδα; Θα μπορούσα να ξαναφάω πατάτες τηγανιτές, και delivery που λάτρευα;
Έτρωγα την σούπα και από το μυαλό μου περνούσε ο περίδρομος!!! Αλλά δεν πεινούσε το στομάχι μου μόνο το μυαλό μου! Δεν ήξερα κανέναν τότε που να είχε περάσει τα ανάλογα και ούτε γνώριζα την ύπαρξη του φόρουμ. Έτσι κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν γελούσα ,δεν μιλούσα σε κανέναν, πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού επέβαλα την απόφαση μου και δεν το συζήτησα με κανέναν (μόνο με τον άντρα μου) και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να ακούσω το «στα λέγαμε εμείς» . Μόνη μου παρηγοριά ήταν ότι τα κιλά έφευγαν νεράκι και εγώ ξαλάφρωνα το πονεμένο μου κορμί, αλλά η ψυχή; Τι γίνεται με την ψυχή; Μετά από 1,5 μήνα άρχισα να νιώθω καλύτερα ψυχολογικά, πήγαμε και ένα ταξιδάκι με τον άντρα μου και έτρωγα και εγώ μερικές μπουκιές από το φαγητό που παράγγελνε.
Μόλις λοιπόν ένιωσα καλύτερα και μέσα μου , κατάλαβα ότι όλη αυτή η διαδικασία που βίωσα ήταν στην ουσία πένθος. Πενθούσα το φαγητό!!!
Περνώντας ο καιρός συνέχιζα να χάνω βάρος, αλλά το σημαντικότερο, άρχισα να απεξαρτούμε από το φαγητό. Οι σκέψεις λουκούλιων γευμάτων λιγόστεψαν και σταμάτησα να ανησυχώ αν και πότε θα μπορέσω να ξαναφάω τις λιχουδιές μου. Επικεντρώθηκα στο να παίρνω όσες περισσότερες βιταμίνες μπορούσα από το λιγοστό φαγητό που μπορούσα να φάω έτσι ώστε να μην πάθω αβιταμίνωση, χάσω τα μαλλιά μου, τα δόντια μου, μην ζαλιστώ και να έχω ενέργεια να ανταπεξέλθω στο πολύ απαιτητικό μου πρόγραμμα.
Το μόνο που δεν μπορούσα να κόψω είναι τα γλυκά τα οποία και τρώω ακόμη αλλά με τρόπο (ποτέ μόνο του πάντα με λίγο φρούτο και 2-3 ξηρούς καρπούς ή μετά από γεύμα) και σε πολύ μικρή ποσότητα (1-2 σειρές σοκολάτα, 1 κομματάκι κέικ, 1 σοκοφρέτα, και κυρίως πια προτιμώ την μαύρη σοκολάτα σε 1-2 μικρά ατομικά κομματάκια (αρχικά περίπου 3 φορές την εβδομάδα και τώρα το έχω περιορίσει σε 1 φορά την εβδομάδα).
Έτσι αισίως έφτασα στο 6μηνο όπου από την αρχική κατάθλιψη μέχρι και το 6μήνο ήμουν πολύ καλά και ανεβασμένη ψυχολογικά με τις εξωτερικές μου αλλαγές. Στο 6μηνο έρχεται το δεύτερο χτύπημα.Η αποδοχή της εξωτερικής εικόνας.
Ενώ συνέχισα να χάνω (μέχρι τότε περίπου 36 κιλά), ο κόσμος άρχισε να με κομπλιμεντάρει για την εξωτερική μου εμφάνιση που εγώ ναι μεν καταλάβαινα αλλά όχι σε όλο της το μέγεθος. Άρχισα να νιώθω άβολα, μου δημιουργήθηκε άγχος ,αγωνία και τρόμος για το αν θα μπορέσω να φτάσω τελικά στον στόχο μου ή τα έκανα όλα αυτά απλά και μόνο για λίγα κιλά.
Δεν έβλεπα ούτε τι είχα καταφέρει μέχρι τότε αλλά ούτε και χαιρόμουν. Το αντίθετο , άρχισα να νιώθω χάλια με το σώμα μου. Εκεί άρχισα να ψάχνω βοήθεια, και βρήκα το φόρουμ! Εκεί άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω και τι μου είχε συμβεί αλλά και το ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό. Το αποκορύφωμα ήταν όταν μια μέρα έφαγα 1 κομμάτι cheesecake έπεσα σε μαύρη κατάθλιψη ότι τα έχω καταστρέψει όλα και δεν θα χάσω ποτέ το βάρος μου και ότι είμαι πολύ πολύ χοντρή. Κουφά πράγματα δηλαδή!
Την επόμενη ημέρα είχα μαγειρέψει το φαγάκι μου (γιουβαρλάκια ) και μόλις τρώω 2 κουταλιές μου ήρθε τάση για εμετό μόνο με την ιδέα ότι βάζω φαγητό στο στόμα μου και ότι δεν πρέπει να φάω για να μην ανακόψω την προσπάθεια μου. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να πάω να μιλήσω σε Cυχολόγο. Όχι και να πέσουμε σε ανορεξία μετά από όλο αυτό!!!
Έκανα δύο συναντήσεις με την ψυχολόγο και μια με την Dιαιτολόγο του γιατρού μου, άπειρες συζητήσεις με την πολυαγαπημένη μου αδελφή και με όλους εσάς, και σιγά σιγά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου με άλλο μάτι, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να αλλάξω ριζικά τον τρόπο διατροφής μου, μια και για πάντα αν θέλω να χάσω και τα υπόλοιπα κιλά αλλά και το σημαντικότερο να τα κρατήσω. Σε αυτό με βοηθήσατε πάρα πολύ όλοι σας. Η επέμβαση από μόνη της μπορεί να σε πάει ως ένα σημείο αλλά όχι μέχρι το τέλος γι’αυτο και καμία επέμβαση δεν υπόσχεται 100% απώλεια του πλεονάζοντος βάρους.
Εκεί άρχισα να συμμετέχω στο topic «σλήβ και διατροφή» όπου κατέγραφα ότι έτρωγα και έπαιρνα και έδινα βοήθεια καθημερινά και βήμα βήμα έφτασα στον στόχο μου αλλά θεράπευσα και την ψυχή μου. Το θέμα «σωστή διατροφή» το δουλεύω ακόμη και θα το δουλεύω για πολύ καιρό ακόμη μέχρι να μου γίνει αυτόματη συνήθεια. Δεν μπορούν να αλλάξουν έτσι απλά συνήθειες δεκαετιών, αλλά έχω μπει στο μονοπάτι και το βαδίζω μαζί σας.
Το άγχος όμως και η αγωνία, μου ξαναχτύπησε την πόρτα πριν 1,5 μηνά ( άντε πάλι). Αυτήν την φορά η αγωνία ήταν πως θα καταφέρω να βρω ισορροπία, να σταματήσω να μετράω το φαί μου, να σταματήσω να ζυγίζομαι και να μετράω πόντους και γενικά να ανησυχώ αν θα καταφέρω να κρατήσω το αποτέλεσμα αυξάνοντας την ποσότητα του φαγητού μου σταδιακά, σε πλαίσια διατροφής κανονικού ανθρώπου.
Εκεί πήγα και ζήτησα ξανά βοήθεια , αυτή την φορά από Διατροφολόγο με εξειδίκευση στις Διατροφικές Διαταραχές, για να με βοηθήσει να αποκτήσω εσωτερική υγεία (βιοχημική πληρότητα βιταμίνες κλπ) , σταθεροποίηση βάρους μέσω κανονικής διατροφής και γενικά να μάθω να τρώω ισορροπημένα, σωστά χωρίς να το σκέφτομαι και να παραμένω στο ιδανικό μου βάρος. Είμαι σε αυτή την διαδικασία τώρα, έχω βάλει και το γυμναστήριο στην ζωή μου, συμπληρώματα διατροφής κατόπιν εξετάσεων και συμβουλή κλινικού παθολόγου και σωστή ισορροπημένη διατροφή χωρίς να στερούμε τίποτε ή να μετράω το φαγητό μου.
Δεν ζυγίζομαι , δε μετριέμαι, το κάνει ο Διατροφολόγος μου για εμένα όταν με βλέπει και πλέον νιώθω ελεύθερος άνθρωπος. Νιώθω κάθε μέρα και πιο δυνατή και τα επίπεδα ενέργειάς μου είναι σε επίπεδα που ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω πως αντέχω και είμαι καλά. Επιπλέον πολύ σημαντικό είναι ότι το παιδί μου πλέον μεγαλώνει με τις νέες υγιεινές διατροφικές μου συνήθειες, με την ελπίδα να γίνει και αυτή ένας υγιής και ισορροπημένος διατροφικά άνθρωπος που γεύεται και χαίρεται το φαγητό χωρίς ενοχές και «μη».
Τολμώ να ομολογήσω -και ελπίζω να μην θεωρηθώ υπερόπτης- ότι νιώθω ότι έχω ένα όμορφο σώμα (με όλες τις ατέλειες του, χαλάρωση κλπ), μου αρέσει αυτό που βλέπω στον καθρέφτη μου, προσπαθώ να επιβραβεύω τον εαυτό μου όταν κάποιες φορές απογοητεύομαι και να του θυμίζω τι έχει καταφέρει. Αρκετά με έχω ραπίσει, ταλαιπωρήσει και μισήσει. Από εδώ και πέρα με αγαπάω όπως είμαι και προσπαθώ πάντα για το καλύτερο χωρίς άγχος, χωρίς ζυγαριές, χωρίς στερήσεις, όλα με μέτρο.
Σήμερα η κόρη μου γίνεται 2 ετών, σαν σήμερα ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το σημερινό αποτέλεσμα. Χρόνια μας πολλά μωρό μου, το δώρο μου προς εσένα σήμερα πέρα από τα παιχνίδια, τούρτες , πάρτι κλπ είναι μια μανούλα υγιής , χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια να αντιμετωπίσουμε μαζί τις χαρές αλλά και τις δυσκολίες της ζωής.
