Αυτό το κείμενο αφορά σε γονείς ή και φροντιστές παιδιών οποιασδήποτε ηλικίας…
Η δική μου ζωή, οι δικές μου αναζητήσεις, τα δικά μου αδιέξοδα, τα δικά μου λάθη και σωστά με έφτασαν στο σημερα μου, εδώ και χρόνια, να ασχολούμαι με άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές.
Σήμερα για πρώτη φορά θέλω να μιλήσω για την ανορεξία… Δεν θέλω να πω τα κριτήρια ή πότε και ποιος μπορεί να έχει αυτή τη διάγνωση. Άλλωστε ένα googlαρισμα θα δώσει αυτήν την πληροφορία. Θέλω να μιλήσω από τη δική μου εμπειρία με πραγματικά παραδείγματα περιστατικών μου.
Η ανορεξία δεν έχει κανένα μορφωτικό, οικονομικό, οικογενειακό ή άλλο κριτήριο
Είναι μια συνθήκη όπου ο πάσχων (γιατί πραγματικά πάσχει) σταματά να απολαμβάνει τα πάντα και θα εξηγήσω…
Ένα απλό σχόλιο όπως τα παρακάτω μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι στην ασθένεια της ανορεξίας. Όσα αναφέρονται είναι πραγματικά σχόλια που έχουν ακούσει κορίτσια από κοντινούς τους ανθρώπους κυρίως γονείς και δασκάλους:
“Πρέπει να χάσεις 1-2 κιλά για να φορέσεις σορτς! Πρέπει να χάσεις λίγο βάρος ακόμη για να είσαι καλύτερη χορεύτρια! Πρόσεχε μην γίνεις χοντρή γιατί δεν θα σε θέλει κανείς! Σαν να έχεις παχύνει λιγάκι! Τα πόδια αυτού του κοριτσιού δεν χωράνε κάτω από το θρανίο (δλδ είναι χοντρή)!”
Tα παραπάνω σχόλια ειναι όλα αληθινά από κορίτσια που μπήκε στο μυαλό τους η ιδέα ότι για να είναι αποδεκτές, τέλειες, για να τις αγαπάνε, για να είναι όμορφες όπως ορίζει η μόδα αποφασίζουν να μπουν σε μια αέναη στέρηση τροφής….
Δεν ξέρω αν θέλω να μπω και στα σωματικά συμπτώματα. Kαι για αυτά, το Google είναι μια λύση ίσως. Όμως τα άλλα, τα συναισθηματικά είναι αυτά που θέλω να ρίξω πάνω τους φως… Τα παιδιά αυτά υποφέρουν, όχι μόνο από την πείνα, αλλά από το γεγονός ότι πιστεύουν ότι δεν είναι αρκετά!
Δεν είναι αρκετά, και μοιάζει η έλλειψη τροφής να είναι η τιμωρία τους. Aλλά ταυτόχρονα και ίσως ο μόνος τρόπος να γίνουν αρκετά στο συγχυσμένο τους μυαλό. Κλείνονται στον εαυτό τους, λένε ψέματα, κρύβουν τροφές, κόβουν φιλικές κοινωνικές επαφές, έχουν εντάσεις, νευρικότητα, κακή ποιότητα ύπνου, ενοχές.
Πολλές ενοχές ακόμα και στην ιδέα του φαγητού. Πεινάνε, πεινάνε τόσο πολύ όμως ο φόβος μήπως παχύνουν είναι τεράστιος που ακόμη και αν λιμοκτονούν δεν θα αγγίξουν τίποτα. Μέχρι που; Δεν υπάρχει όριο… Ίσως μόνο αν κινητοποιηθούν οι γονείς…
Το παιδί δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του
Έχει άρνηση της αντικειμενικής κατάστασης της υγείας του και καμία δεκτικότητα προς οποιαδήποτε θεραπεία…
Εδώ λοιπόν είναι το κομβικό σημείο για τον κάθε γονέα που έχει ένα παιδί με δυσκολία στη λήψη τροφής. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που ο γονιός χρειάζεται να πάρει τον έλεγχο της ζωής του παιδιού του. Να το επαναφέρει στη ζωή και με την θεραπεία του να του ξανά δώσει για δεύτερη φορά τη ζωή του να τη ζήσει…
Οι γονείς δεν μπορούν να είναι θεραπευτές, οι γονείς μπορούν να είναι αυτό που λέει και η λέξη. ΓΟΝΕΙΣ! Και φροντιστές με σωστή καθοδήγηση από τον εξειδικευμένο στις Διατροφικές Διαταραχές Διατροφολόγο και Ψυχολόγο. Οι γονείς είναι οι άνθρωποι που εφαρμόζουν στην πράξη τις οδηγίες των θεραπευτών.
Αυτό που συχνά ακούω από γονείς είναι το “δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα στο παιδί μας για να φάει. Εργαζόμαστε την ώρα του μεσημεριανού”. Όμως, αν θέλουν να θεραπευτεί το παιδί χρειαζεται να μπουν ενεργά στο θεραπευτικό σχήμα που θα ορίσουν οι θεραπευτές.
Ναι, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να αλλάξουν την καθημερινότητα τους. Να δυσκολεύτουν πολύ και κυρίως ψυχικά. Αλλά, ας φανταστούμε, πώς ζουν αυτά τα παιδιά; Το γεγονός ότι είναι πιθανό να χάσουν τη ζωή τους δεν μπορεί να κινητοποιήσει εμάς τους γονείς να κάνουμε τα πάντα;
Η θεραπεία στηρίζεται στους γονείς
Αν λοιπόν έχετε ένα παιδί το οποίο έχει δυσκολία στη λήψη τροφής θέλω να ξέρετε ότι η θεραπεία του στηρίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σε εσάς τους ίδιους…
Όλοι εμείς, η ομάδα του, diet-coaching είμαστε εδώ για να εκπαιδεύσουμε όλους εσάς τους γονείς για το πώς να τους συμπεριφέρεστε, να σας ενδυναμώσουμε στο δύσκολο μονοπάτι της θεραπείας του παιδιού σας και να αναλάβουμε να το καθοδηγήσουμε στο δρόμο της υγείας.
Ο στόχος είναι ένας. Να αρχίσει να ζεί ξανά το παιδί, να είναι υγιές. Να απολαμβάνει την τροφή, την συντροφιά και τη ζωή στο σύνολό της….
Υ.Γ. Αν είσαι γονιός με ένα παιδί με ανορεξία, μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα. Απευθύνσου στους ειδικούς και μπες ξανά σε μια διαδικασία τοκετού, γιατί ένα παιδί με ανορεξία δεν ζει. Και εσύ ο γονιός καλείσαι να ενεργοποιηθείς και να γίνεις μέλος της ομάδας των θεραπευτών με στόχο να το επαναφέρεις στη ζωη… Για να καταφέρει το παιδί σου να ζήσει!
