Αγαπητέ κ. Ζουμπανέα,
Ονομάζομαι Ελισάβετ και είμαι 33 χρονών. Έχω μεγαλώσει σε μία κλασσική Ελληνική οικογένεια με την μαμά να πρωτοστατεί στο σπίτι και στην κουζίνα του σπιτιού μας.
Ευτυχώς από το σπίτι μου έχω πάρει όλες τις καλές συνήθειες της μεσογειακής κουζίνας και διατροφής, χωρίς τις τραγικές υπερβολές του Νεοέλληνα. Παρόλα αυτά ο σύγχρονος τρόπος ζωής από την εφηβεία και μετά έφερε πολλές ανισορροπίες στην διατροφή μου και την ψυχολογία μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να παλεύω μόνιμα να κρατήσω το βάρος μου σε φυσιολογικά επίπεδα.
Ασανσέρ που πάει μόνο προς τα επάνω
Από το Γυμνάσιο και μετά είναι λες και έχω ανέβει πάνω σε ένα ασανσέρ και πάω πάνω – κάτω χωρίς σταματημό!
Στα 32 μου χρόνια λοιπόν έχοντας αποκτήσει ένα ουκ ευκαταφρόνητο αριθμό κιλών, ο οποίος ήρθε αγκαζέ με πόνους στη μέση και τα γόνατα και μία σπαστική κολίτιδα η οποία επιδεινωνόταν χρόνο με το χρόνο, και έχοντας χάσει κάθε κουράγιο για να κάνω κάτι από μόνη μου, αποφάσισα για πρώτη φορά να πάω σε Διαιτολόγο και να ζητήσω βοήθεια.
Για καλή μου τύχη ο άνθρωπός στον οποίο απευθύνθηκα ήταν ο Ευάγγελος Ζουμπανέας. Ξεκινώντας την συνεργασία μου με τον Διαιτολόγο μου λοιπόν είχα .δύο προσδοκίες. Να χάσω κιλά και να καταφέρω να τα διατηρήσω.
Μέσα από αυτό είχα και την ελπίδα ότι θα καταφέρω να ανεβάσω την ψυχολογία μου που ήταν στον πάτο του βαρελιού μαζί με την αυτοπεποίθησή μου.
Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου ότι θα μου ανοιγόταν μέσα από αυτή τη συνεργασία μία νέα προοπτική για το πώς θα αντιμετώπιζα την διατροφή μου αλλά και τον τρόπο ζωής μου γενικά! Βαθιά μέσα μου το ήλπιζα βέβαια αλλά δεν πίστευα ότι θα γινόταν. Και πώς να το φανταζόμουν άλλωστε όταν μετά από τόσα χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών πάντα μα πάντα αργά ή γρήγορα γυρνούσα πιστή στις κακές μου συνήθειες που τόσο αγαπούσα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Το 1ο μου ραντεβού
Έκανα λοιπόν το πρώτο μου ραντεβού. Ζυγίστηκα, πήρα το ντοσιέ μου και το διαιτολόγιο μου και ξεκίνησα να προσπαθώ να τηρήσω το πρόγραμμα που μου είχε δοθεί.
Παράλληλα μελέτησα το ενημερωτικό φυλλάδιο που μου δόθηκε. Εκεί έκανα την πρώτη μου εισαγωγή στις έννοιες σεροτονίνη, γλυκόζη, την τριάδα που θα πρέπει να ακολουθώ σε κάθε γεύμα μου και πως όλα αυτά λειτουργούν στον έλεγχο της όρεξης και του κορεσμού.
Πράγματι, τους πρώτους δύο μήνες ήμουν αρκετά τυπική στο πρόγραμμα μου. Μαζί με μία συγκυρία δουλειάς που μου προέκυψε, κατά την οποία είχα αυξημένη καθημερινή άσκηση, κατάφερα και έχασα 7 κιλά. Ήμουν κατενθουσιασμένη και χαρούμενη που με λίγο κόπο και με λίγη στέρηση είχα καταφέρει τόσα πολλά. Παρόλα αυτά ακόμη δεν είχα «πιάσει» το νόημα…
Τον τρίτο μήνα στον οποίο μάλιστα συνέπεσαν και οι γιορτές των Χριστουγέννων τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Επέστρεψα στο γραφείο και κατά συνέπεια μειώθηκε η καθημερινή μου άσκηση κατακόρυφα. Παράλληλα, άρχισα να παρεκκλίνω από το πρόγραμμα μου, γιατί δεν μπορούσα να ελέγξω την όρεξη μου.
Όσο πιο πολύ παρέκλινα από το πρόγραμμα μου και τους σωστούς συνδυασμούς, τόσο περισσότερο αυξανόταν η όρεξή μου. Η σπαστική κολίτιδα με συντρόφευε σταθερά όλον αυτόν τον καιρό. Μάλιστα, λόγω του μεγάλου στρες στη δουλειά μου πλέον μου είχε γίνει στενός κορσές.
Άρχισα όπως είναι φυσιολογικό να χάνω το κουράγιο μου. Πίεζα τον εαυτό, έχασα και δύο ραντεβού με τον Διαιτολόγο μου και άρχισα να γυρνάω στα βραδινά υπερφαγικά μου επεισόδια. Χωρίς να το πολυκαταλάβω, άρχισαν πάλι να στενεύουν τα παντελόνια μου.
Η μεγάλη απόφαση
Εκεί ήταν που πήρα την μεγάλη απόφαση να «πάρω τα μούτρα μου» και να ξαναπάω ηττημένη για μία ακόμη φορά στον Διαιτολόγο μου για να του ζητήσω βοήθεια. Σημειώνω ότι μέσα μου ακόμη δεν πίστευα ότι μπορεί να με βοηθήσει. Παρ’όλα αυτά σκέφτηκα ότι δεν έχω άλλη επιλογή. Έπρεπε να το κάνω και κάπου εκεί είχα και την μικρή ελπίδα ότι ίσως να έχει κάτι να μου πει που θα με βοηθήσει να επανέλθω στον «σωστό δρόμο».
Ήταν το πιο δύσκολο ραντεβού αυτό για μένα. Ο Διαιτολόγος μου με υποδέχτηκε με θέρμη και μου εξήγησε ότι το γεγονός ότι τον ξαναεπισκέφτηκα ήταν ότι πιο έξυπνο θα μπορούσα να κάνω. Μου είπε επίσης ότι τα ραντεβού μας είναι ιερά και θα πρέπει να τα τηρώ. Ανεξάρτητα από το πώς τα έχω πάει με την διατροφή μου και τον φόρτο της καθημερινότητάς μου.
Το καλύτερο δώρο
Στο τέλος της συνάντησης μας εκείνης μου έκανε ένα ίσως από τα καλύτερα δώρα που έχω λάβει μέχρι τώρα στην ζωή μου και τον ευχαριστώ προσωπικά για αυτό. Μου δώρισε το βιβλίο του «Διατροφική Νοημοσύνη» το οποίο και διάβασα με μεγάλη όρεξη και περιέργεια. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν φοβερά διαφωτιστικό και με όπλισε με περισσότερη υπομονή, δύναμη και κυρίως γνώση. Μόνο τότε κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι πάσχω από Διατροφική Διαταραχή.
Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε και μέσα σε αυτούς του μήνες έχω κάνει τόσα πολλά! Προσπαθώ να τηρώ τις βασικές αρχές τις διατροφής μου. Τα πέντε γεύματα, τους σωστούς συνδυασμούς, να τρώω αργά και να ασκούμαι έστω και λίγο κάθε μέρα.
Η άσκηση είναι και το αγκάθι μου αλλά το παλεύω και αυτό τελευταίως με περισσότερη επιτυχία. Επίσης, έκανα ακόμη ένα μεγάλο βήμα. Μετά από παρότρυνση του Διαιτολόγου μου, ξεκίνησα να κάνω κάποιες συνεδρίες με ψυχολόγο, πράγμα το οποίο έχει βοηθήσει στο να βάλω την σκέψη μου σε μία τάξη.
Οι αλλαγές που νιώθω είναι πολλές και αυτές είναι που θέλω να μοιραστώ
Σταδιακά και σταθερά νιώθω πιο χαρούμενη, πιο ήρεμη και πιο ισορροπημένη. Η ενέργειά μου και η διάθεση μου έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τον τελευταίο καιρό.
Κοιμάμαι μάλιστα πολύ καλύτερα και ξυπνάω τα περισσότερα πρωινά ξεκούραστη και με πολύ καλή διάθεση. Μέσα στην όλη διαδικασία συνέβη και ένα μικρό θαύμα για μένα. Σταμάτησα να έχω προβλήματα δυσκοιλιότητας, ένα πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε χρόνια τώρα!
Νιώθω σαν να ήμουν ένα πιάνο ξεκούρδιστο και σιγά-σιγά να κουρδίζομαι και πάλι! Μέσα από τις ισορροπίες που βρίσκω νιώθω πιο ήρεμη, πιο ψύχραιμη. Αποδίδω πολύ καλύτερα στην δουλειά μου, κάνω δουλειές χωρίς άγχος. Πάντα πλέον ψάχνω ευκαιρία για ένα περπάτημα.
Νιώθω πολύ καλύτερα
Πριν λίγους μήνες ακόμη και το πιο απλό πράγμα μου φαινόταν βουνό. Τώρα αργά αλλά σταθερά βλέπω να προσπερνάω το ένα εμπόδιο μετά το άλλο και να νιώθω πολύ καλύτερα. Έχω να νιώσω καούρες στο στομάχι μου κάμποσο καιρό τώρα. Η κολίτιδα μου έχει βελτιωθεί σημαντικά χωρίς να με ταλαιπωρεί με πόνους που παλιά κρατούσαν και μία βδομάδα. Τώρα πια νιώθω λίγα πονάκια αλλά και αυτά περνάνε σύντομα. Έχω καταφέρει να σταθεροποιηθώ στο βάρος μου χωρίς να αγχώνομαι και να είμαι μόνιμα πάνω από μία ζυγαριά. Το πιο καταπληκτικό όμως είναι ότι έχω επιτέλους την κουζίνα μου γεμάτη με τα αγαπημένα μου φαγητά. Ακόμη και με γλυκά χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τα φάω όλα μονομιάς, όπως θα έκανα παλιότερα.
Απολαμβάνω χωρίς τύψεις
Έχω αρχίσει να απολαμβάνω το φαγητό μου και να νιώθω χαρούμενη χωρίς τύψεις. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία βιώνω την απενοχοποίηση του φαγητού και της απόλαυσης. Νιώθω χαρούμενη γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να καταφέρω να μειώσω τις ποσότητες των τροφών μου τόσο ώστε να καταφέρω να κερδίσω λίγο-λίγο την χαμένη μου σιλουέτα.
Είναι πρωτόγνωρο για μένα πραγματικά να βλέπω γύρω μου φαγητά και γλυκά χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τα φάω όλα. Δυστυχώς, μέχρι πριν λίγο καιρό έτσι ένιωθα. Όσο και να γευόμουν τις αγαπημένες μου γεύσεις ποτέ μα ποτέ δεν ήταν αρκετό!
Νιώθω μία χαρά μέσα μου που πάντα πίστευα ότι θα έρθει με την απώλεια των κιλών που με βαραίνουν. Τελικά ήρθε μέσα από τις ισορροπίες που κατάφερα να επαναφέρω στην διατροφή μου.
Αν και δυσκολεύομαι ακόμη να το πιστέψω, αρχίζω να βλέπω ότι είναι θέμα χρόνου να αρχίσω να αδυνατίζω. Αλλά αυτό πια για μένα αποτελεί δευτερεύον στόχο. Πρωταρχικός μου στόχος είναι να τρέφομαι σωστά. Παράλληλα να βρίσκω αφορμές και τρόπους για να ασκούμαι όσο πιο συχνά μπορώ και όλα τα άλλα θα έρθουν στην πορεία… Τώρα μπορώ να πω πως έχω αρχίσει να πιάνω το νόημα.
Θα πάρει χρόνο
Κατανοώ ότι η προσπάθεια μου θα πάρει πολύ χρόνο. και αυτό είναι καμιά φορά που με στεναχωρεί, αλλά ξέρω ότι αυτό που κάνω θα κρατήσει για μία ζωή και αυτό είναι που με καθησυχάζει και μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω.
Ούτως ή άλλως, όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο εύκολο και ελπίζω να δω στην πορεία και άλλες τόσο ευχάριστες αλλαγές που θα μου δώσουν μεγαλύτερο κίνητρο και δύναμη στο να μείνω πιστή στις νέες μου συνήθειες. Καμιά φορά ακόμη ενδίδω σε υπερφαγικά επεισόδια τα οποία όμως τείνουν να γίνουν σπανιότερα, και το πιο σημαντικό, έχουν μικρότερη ένταση.
Τώρα όμως μπορώ να ξυπνάω το επόμενο πρωί και να λέω στον εαυτό μου, δεν πειράζει, σήμερα είναι μία καινούρια μέρα και θα τα πάω καλύτερα!
Με εκτίμηση και αγάπη,
Ελισάβετ Ρήγα
