Λατρεμένη μου,
Ξημέρωσε η μέρα που όσα ονειρεύτηκα είναι εδώ! Δικά μου – κομμάτια μου! Τελικά το όραμα μου δεν ήταν να χάσω κάποια κιλά, ήταν να αλλάξω μάτια.
Πόνεσε πολύ ο αποχωρισμός από τη ζυγαριά! Ήταν η ασφάλεια μου. Ο καθρέφτης που έσκυβα και κοιταζόμουν. Όποτε πήγαινε να ξεφύγει ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Κι ερχόταν η επιβράβευση ότι είμαι ok, ότι είμαι ασφαλής. Μέχρι που το μέτρο χάθηκε και κάθε φορά που ανέβαινα ήμουν και περισσότερο.
Η πόρτα του χρυσορυχείου
Ήταν η πιο τυχερή αστοχία της ζωής μου! Κι έτσι άνοιξα την πόρτα του χρυσορυχείου… κι εκεί πρέπει να ψάξεις στο σκοτάδι.
Να κοιτάξεις το σώμα σου , να το δεις, όχι για να το μετρήσεις αλλά γιατί το κατοικείς. Κι ακόμα πιο δύσκολο να το αγγίξεις, να το γνωρίσεις – πόση ένοχή έχουμε γι΄ αυτό! Όχι πια με τα μάτια των άλλων. Να το εμπιστευτείς πολύ βαθιά! Να εμπιστευτείς ότι αν του δώσεις τα κατάλληλα υλικά θα τα κάνει ίαση, ενέργεια, υγεία.
Να εμπιστευτείς ότι έχει τη δύναμη να αναστρέψει το τραύμα, να σβήσει τη φλεγμονή , να χτίσει μυϊκή ασπίδα γύρω από τα κόκαλα σου. Να επιστρέψει τη λάμψη στα μάτια σου.
Αν νιώθεις καλά, είσαι καλά
Όταν ζητάς ένα σταθερό εσωτερικό σημείο να πιαστείς να ξέρεις ότι υπάρχει το ¨νιώθω¨. Αυτό το ρήμα έχει κάτι το αδιαμφισβήτητο.
Εάν νιώθεις καλά – είσαι καλά.Η χαρά με την οποία τρέχεις στην άσκηση, το πάθος σου να ανακαλύψεις, το πείσμα σου να βαθύνει η αναπνοή σου δεν μετριούνται.
Κι αν με ρωτάς γιατί ακόμα καταγράφω αυτά που τρώω είναι γιατί μαθαίνω να μην κρύβομαι. Να τα καταγράφω όπως έγιναν και να τον βλέπω να με εμπιστεύεται ακριβώς επειδή τα ημερολόγια δεν είναι τέλεια.
Κι επειδή δεν είναι τέλεια, αντέχουν στα χρόνια και με πάνε μακριά! Πολύ μακριά στα ¨ηδονικά μυρωδικά κάθε λογικής¨ του Καβάφη.
¨ Όσο μπορείς, πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά¨
Σε ευχαριστώ!
