Η αρχή μου σαν Επαγγελματίας Υγείας και Διατροφολόγος, είναι ότι η εξειδίκευση σε κάθε τομέα είναι αυτή που θα κάνει την διαφορά στην πρόληψη και στη θεραπεία ενός ασθενή, και αυτός είναι ο λόγος που γράφω το συγκεκριμένο άρθρο. Για να περιγράψω μία προσωπική μου εμπειρία και πως βρήκα τη λύση για το πρόβλημα μου.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν παρατήρησα στα χέρια και στις πατούσες το δέρμα μου να αλλάζει χρώμα και από το φυσιολογικό να έχει γίνει πορτοκαλί, ίσως λίγο φωσφοριζέ (!) θα έλεγα χιουμοριστικά. Προφανώς και πολλές τρομακτικές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό το δικό μου, και της οικογένειας μου.
Έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος από γιατρό σε γιατρό και από ειδικότητα σε ειδικότητα ξεκινώντας από έναν Οικογενειακό Γιατρό, συνεχίστηκε σε Παθολόγο, Ενδοκρινολόγο, Μικροβιολόγο, Ψυχολόγο και τέλος Αγγειολόγο. Όλοι τους εξαίρετοι επιστήμονες, δεν αντιλέγω. Η αντίδραση τους στο «Γιατρέ μου, έχω γίνει πορτοκαλί!», ήταν η ίδια, γουρλωμένα μάτια και με μισάνοιχτο στόμα κοιτούσαν τα άκρα μου και γελούσαμε μαζί γιατί πραγματικά ήταν αστείο και μοιραζόμασταν την ίδια περιέργεια.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα στο ιατρείο του οικογενειακού μας γιατρού πήρα ένα τρισέλιδο ή τετρασέλιδο με τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνω. Αίμα, ούρα, ορμόνες, βιταμίνες και ένα σωρό άλλες εξετάσεις όπως τα επίπεδα καροτίνης και βιταμίνης Α στον οργανισμό για να δούμε τι πάει λάθος και πόσο σοβαρό είναι και που θα απευθυνθούμε.
Είναι περιττό να αναφέρω το σοκ που υπέστη η Μικροβιολόγος μόλις είδε τον πάκο με τις εξετάσεις μου αλλά ακόμα μεγαλύτερο όταν μου επιβεβαίωσε ότι είμαι υγιέστατη και όλες οι τιμές ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια.
Η διατροφή μου ήταν ισορροπημένη και κάτι παραπάνω από πλούσια σε λαχανικά, συμπεριλαμβανομένου καρότων και κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης. Ναι, προφανώς και όλοι με ρωτούσαν αν τρώω καρότα αλλά βλέποντας τα σχετικά αποτελέσματα των εξετάσεων (καροτείνη, VitA) που ήταν εντός φυσιολογικών ορίων έψαχναν αλλού να βρουν την αιτία και σπαζοκεφαλιαζόμασταν όλοι μας «ΤΙ ΈΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ;!».
Σαν εκπαιδευόμενη του ΚΕΑΔΔ, και σε ένα από τα σεμινάρια της εκπαίδευσης ανέφερα το σύμπτωμα μου στο δάσκαλο μου, τον κ. Ζουμπανέα, και εφόσον του περιέγραψα τον παραπάνω μαραθώνιο μου απάντησε «Κόψε τα καρότα για τρείς εβδομάδες και θα δεις! Τον χρωματισμό στον κάνουν οι χρωστικές από τα λαχανικά που καταναλώνεις και δεν φαίνεται στις εξετάσεις αίματος αυξημένη η καροτίνη ούτε η Βιταμίνη Α.»
Ε, λοιπόν, το πε και το κάνα! Όντως στις 3 βδομάδες, το πορτοκαλί άρχισε λίγο να υποχωρεί. Σήμερα, μετά από ένα μήνα περίπου τα «πορτοκαλί άκρα» έχουν σχεδόν επανέλθει στο φυσιολογικό τους χρώμα.
Πρώτον θα ήθελα να ευχαριστήσω το δάσκαλο μου τον Ευάγγελο Ζουμπανέα, και στη συνέχεια θα ήθελα να κλείσω με την αρχική μου φράση ότι ο καθένας μπορεί να είναι εξαιρετικός επιστήμονας αλλά η εξειδίκευση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά και οι διεπιστημονικές ομάδες αυτές που θα δώσουν την κατάλληλη θεραπεία.
Τσουρουκτζή Αναστασία, Διαιτολόγος Διατροφολόγος
