Αγαπητό μου Φαγητό,
Εύχομαι το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Ήθελα να σου γράψω για τη σχέση μας. Με δυσκολεύει.
Από τη μία με θρέφεις, με ζεις, με κρατάς υγιή, από την άλλη η κατανάλωση, κάποιων τροφών σου, με καταστρέφουν.
Ναι ξέρω, θα μου πεις, και θα έχεις και δίκιο, πως δεν ευθύνεσαι εσύ για ό,τι μπορεί, και θέλει, να καταναλώσει ο άνθρωπος. Όμως καταλαβαίνεις τη δυσκολία μου; Καταλαβαίνεις ότι είμαι εθισμένη;
Σε άλλους εθισμούς, παλεύεις να κόψεις το… αντικείμενο του εθισμού, εδώ δεν μπορείς… Τι θα κάνεις; Θα κόψεις το φαγητό; Δεν μπορείς.
Έτσι θα πρέπει να μάθεις να τρως, προσέχοντας πάντα να μην… κυλήσεις… στον εθισμό, στην διαταραχή. Κάποιες από τις τροφές σου, Φαγητό, με βιάζουν, μου χαράζουν το σώμα, μου το γδέρνουν, να βγει ζεστό αίμα και ζεστή σοκολάτα…
Και εν τέλει, από το βιασμό εγκυμονώ και φουσκώνω, όλο φουσκώνω, και περνάνε τα χρόνια και ο ένατος μήνας δε φτάνει ποτέ. Άραγε τί κυοφορώ; Και γιατί, ενώ έχω βιώσει τις οδύνες του τοκετού, αμέτρητες φορές, η γέννα δεν έρχεται; Ξέρω, δε φταις εσύ…
Ξέρω, λυπάσαι γι’ αυτό που βιώνω… Ξέρω πως όλες οι τροφές σου, που μπορούν να με θρέψουν σωστά, και φροντιστικά, με περιμένουν με υπομονή και αγάπη. Τα ξέρω όλα αυτά. Σου είμαι ευγνώμων που με έθρεψες. Είμαι ευγνώμων από την πρώτη στάλα γάλακτος που βύζαξα μέχρι και σήμερα που σου γράφω.
Σου ζητώ συγνώμη που χρησιμοποιώ κάποιες τροφές σου για να με πονέσω, ή για να ρίξω ενίοτε λίγη γλύκα στα τραύματά μου. Δεν είσαι εσύ ο εχθρός μου… Όχι. Δεν θα μπορούσες αλλωστε, δεν έχεις βούληση η κακή πρόθεση.
Όμως, κάτι εχθρεύομαι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Είναι ένα φίλτρο που μπαίνει μπροστά από τα μάτια της, κατά τα άλλα σωστής αντίληψής μου, και την αλλοιώνει, τη διαστρεβλώνει, με κάνει να βλέπω εμένα την ίδια σαν εχθρό μου και τότε χτυπάω… Που δεν είμαι άξια να είμαι αλλιώς… Να είμαι πιο κοντά στις επιθυμίες μου.
Ναι, αντί να με αγκαλιάσω και να με φροντίσω εγώ με τυραννάω. Γι’ αυτό σου λέω, Φαγητό μου, δε φταις εσύ για τίποτα, ίσα-ίσα εμείς σου έχουμε φερθεί βάναυσα με τον τρόπο που σε παράγουμε και σε καταναλώνουμε.
Είθε να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας και να προχωρήσουμε παρέα εν ειρήνη. Και είθε εκείνο το έμβρυο που κυοφορώ… να γεννηθεί κάποια στιγμή… Ίσως σε κάποιο όνειρο, που θάφτηκε στην λήθη του ύπνου, το έχω δει να γεννιέται…
Ίσως να έχω ακούσει και το πρώτο του κλάμα… Μα δεν το θυμάμαι. Καλή λευτεριά… Με αγάπη και σεβασμό, Μαργαρίτα Κ.
