Άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα της συναδέλφου Master Practitioner on Eating Disorders Eleni Giannakou για τον εξαιρετικό χειρισμό της σε περιστατικό με Διατροφική Διαταραχή. Τα λόγια είναι περιττά και τα αποτελέσματα συγκινητικά.. .
Με λένε Μάχη, (όνομα προφητικό) και η ζωή μου ήταν γεμάτη προβλήματα που ακόμη συνεχίζονται…Ήμουν η μεγάλη κόρη σε ένα σπίτι με πολλές φωνές και καβγάδες. Μια μητέρα να προσπαθεί να σώσει καταστάσεις-που δούλευε και έλειπε πολλές ώρες- και ένας πατέρας νευρικός που κουβαλούσε στο σπίτι ότι τον ενοχλούσε και τον νευρίαζε.
Από μικρή ήθελα να αλλάξω-απαλλαχτώ … από τη ΖΩΗ μου… το ΣΩΜΑ μου και τη μικρότερη ΑΔΕΡΦΗ μου, που πάντα ήταν η πιό όμορφη, η πιό καλή κόρη, η πιό καλή μαθήτρια. Από 9 χρονών άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, δεν ήθελα να φάω, ήθελα να χάσω βάρος… Πίστευα ότι έτσι θα γινόμουν και εγώ όμορφη και πως αν αλλάξω το σώμα μου θα άλλαζε ολόκληρη η ζωή μου!!!
Γεννήθηκα ένα μωρό 4 kg μέχρι και τα 9 μου χρόνια και το δείχνουν και οι φωτογραφίες μου ήμουν ένα χοντρό κοριτσάκι με χοντρά μπούτια (έντονα πειράγματα στο σχολείο και πατέρας και αδερφή να βλέπουν όλες τις ατέλειες μου και να μου το υπενθυμίζουν συνεχώς).
Μέχρι και τα 16 μου περίοδος δεν μου είχε έρθει και συνεχώς έχανα βάρος, συνεχώς αρρώσταινα και κανένας δεν ασχολούνταν μαζί μου. Στα 17 μου ξεκινήσαμε μαζί με τη μητέρα μου να το ψάχνουμε… αλλά τι να ψάξουμε… όλα για μένα είχαν χαθεί… δεν ήθελα να σηκώνομαι από το κρεββάτι… δεν ήθελα να τρώω… ήμουν 30 kg με ύψος 1.68m, δεν είχα δύναμη να διαβάζω… κατέστρεφα τη ζωή μου για να τους κάνω να ασχοληθούν με μένα. Να δουν τι συμβαίνει… να νοιαστούν λιγάκι… πανελλήνιες δεν έδωσα… λιποθυμούσα… η παραπομπή του παθολόγου και με όλη την υπόλοιπη συμπτωματολογία που παρουσίαζα ήταν σε Ψυχίατρο και ο Γολγοθάς άρχισε για μένα.
Στα 20 μου νοσηλεύτηκα σε Ψυχιατρική κλινική νοσοκομείου για παρακολούθηση και για να πάρω βάρος… με βάλανε λοιπόν χωρίς την θέληση μου… δεν ήθελα να φάω… δεν ήθελα να βλέπω κανέναν συνεχώς κοιμόμουν… τότε ήμουν 23 kg…
Στην κλινική ερχόταν να με δούνε και έκλαιγαν αλλά εγώ και λόγω των φαρμάκων ούτε καταλάβαινα – ούτε και έβλεπα την κατάσταση… δεν τους έβλεπα…δεν με ένοιαζαν καθόλου… αυτοί με κατέστρεψαν… Ήμουν μέσα και έξω στην Ψυχιατρική κλινική για 2 χρόνια, πήρα 5kg και πήγα στα 28kg. Ξεκίνησα να τρώω κάτι αλλά το έκανα εμετό … έτρωγα σιγά-σιγά κάτι γιατί δεν ήθελα να ξαναμπώ στην Ψυχιατρική… ήταν μαρτύριο… .δεν ήμουν τρελή … άρρωστη με το σώμα μου, ήμουν…
Στα 25 μου χρόνια και με εξωτερικές συναντήσεις σε Ψυχολόγο και βελτιώνοντας τη διατροφή μου με ότι μου είχαν στο νοσοκομείο πήγα δειλά στα 40kg και τότε ξεκίνησε και η περίοδος να μου έρχεται πιο σωστά και στα 28 μου έφτασα τα 45 kg…
Όμως στα 30 μου έχασα την μητέρα μου. Μέσα στη στεναχώρια μου έτρωγα ανεξέλεγκτα και μετά το έκανα εμετό. Τότε κατάλαβα πως όλο αυτό θα ξαναγύριζε πίσω. Η Ψυχολόγος μου είπε να μιλήσω σε κάποιον Διατροφολόγο και πήγα σε 2 όπου με έδιωξαν επειδή ήμουν δύσκολη περίπτωση γι’ αυτούς και φοβήθηκαν το ιστορικό μου. Δεν είχαν ξανακούσει κάτι τέτοιο, με είδαν σαν τρελή, και τότε χτύπησα και την πόρτα αλλού…
Τον τελευταίο χρόνο που παρακολουθώ την Διατροφολόγο μου με βοήθησε πολύ. Κρίμα να μην την γνώριζα νωρίτερα, ήταν η μόνη που μου είπε είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και μαζί θα τα καταφέρουμε… δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Σκέφτομαι και λειτουργώ καλύτερα, δεν κάνω βουλιμικά επεισόδια,ψσταμάτησα τους εμετούς, έμαθα να τρώω σωστά… προσπάθησα να βάλω όρια σε ό,τι με επηρέαζε.
Μέσα από βασικά εργαλεία που δουλεύουμε μαζί γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου και τον αγάπησα και όλο αυτό που πέρασα δεν θέλω να το περάσει καμία άλλη κοπέλα.Η ίδια με βοήθησε να ξεκινήσω να κάνω πράξη αυτό που πάντα μου άρεσε: Η διακόσμηση και η περιποίηση των άκρων όπου πήγα και έμαθα. Πλέον τη βλέπω μια φορά τον μήνα, έχω σταθερό βάρος και ακόμη δουλεύουμε μαζί,αλλά δεν σταμάτησα και τις επισκέψεις στην Ψυχολόγο μου.
Τα προβλήματα για μένα δεν σταματούν εδώ. Πριν μισό χρόνο διέγνωσαν καρκίνο στο στήθος κάτι από το οποίο πέθανε και η μητέρα μου. Είμαι σίγουρη πως θα καταφέρω να ξεφύγω και από αυτό. Βγήκα νικήτρια από Ανορεξία και Βουλιμία αλλά και από την πιο δυνατή δοκιμασία για μένα, τον θάνατο της μητέρας μου. Νομίζω πως αυτό δεν είναι τίποτα… ..
Την ευχαριστώ πολύ και πιστεύω πως μέσα από τη δική μου ιστορία να βοηθήσω και άλλα κορίτσια να βγουν ή να μη μπουν ποτέ μέσα σε κάτι τέτοιο και αν το καταλάβουν να ζητήσουν βοήθεια νωρίς από κάποιον ειδικό.
