Ένα από τα βασικά πράγματα που διδάσκεται ο κάθε Επαγγελματίας Υγείας στην εκπαίδευση του ΚΕΑΔΔ στην αντιμετώπιση των Διατροφικών διαταραχών και ιδιαίτερα ο Διαιτολόγος, είναι να μην υποκύψει ούτε μια φορά στη φωνή της διαταραχής που ζητάει μια ακόμα δίαιτα. Το συγκεκριμένο περιστατικό ήρθε στο γραφείο κάποιου από του συνεργάτες μας με περισσότερους από δέκα εμετούς τη βδομάδα έπειτα από αντίστοιχα υπερφαγικά επεισόδια.
Σύμφωνα με τις τεχνικές της εκπαίδευσης, όταν έπειτα από ένα μήνα οι εμετοί περιορίστηκαν από τους δέκα στους έναν με δυο τη βδομάδα και το συγκεκριμένο περιστατικό άρχισε να πιστεύει ότι είναι ικανό να ακολουθήσει και πάλι μια υποθερμιδική διατροφή, ο Διαιτολόγος σε συνεργασία με τον Ψυχολόγο επέμειναν ότι πρώτα θα θεραπευτεί πλήρως από την διαταραχή. Δηλαδή, όταν θα καταφέρει να περάσει κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα πρώτα χωρίς κανένα εμετό και στη συνέχεια χωρίς κανένα υπερφαγικό – ενοχικό επεισόδιο, τότε στη συνέχεια θα μπορούσε να προχωρήσει στην αλλαγή του περιττού σωματικού λίπους.
Η επιμονή Διαιτολόγου και Ψυχολόγου, που γνώριζαν και οι δύο μέσω της εκπαίδευσης τη δουλειά ο ένας του άλλου, με δεδομένη μια κοινή πορεία αντιμετώπισης, έφερε αυτό το εντυπωσιακό γράμμα απέναντι στη Βουλιμία από το συγκεκριμένο περιστατικό που το αναδημοσιεύουμε καθότι πιστεύουμε ότι είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις για να πιστέψουν ότι υπάρχει λύση αρκεί να ζητήσουν βοήθεια από εξειδικευμένους θεραπευτές . Οι τελευταίες κουβέντες είναι συγκινητικές, ξεχωριστές, ανακουφιστικές…
Το γράμμα στη Βουλιμία
Είναι αναρίθμητες οι φορές που κατέφυγα στο χαρτί για να μπορέσω να βάλλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, να μειώσω την ψυχικά οδύνη που βίωνα τη δεδομένη στιγμή, σε μια προσπάθεια να καθαρίσω τον νου μου. Πάντα όμως «τύπωνα» στο χαρτί με το μελάνι της καρδιάς συναισθήματα, ερωτηματικά άγχη, αγωνίες και ένα σωρό προβλήματα και αδιέξοδα. Αυτή τη φορά δεν θα φοβηθώ να σε κατονομάσω, δεν θα κρυφτώ πίσω από τις λέξεις, θα σου γράψω για τελευταία φορά και έπειτα δεν θα με ξαναδείς γιατί πλέον μου φανερώθηκες , πλέον απομυθοποιήθηκες και δεν σε θέλω πια κοντά μου… Βουλιμία…
Πάνε τέσσερα χρόνια όταν για πρώτη φορά σε αντίκρισα , ήσουν φοβιστική φιγούρα με ωχρή όψη, στριφνά χαρακτηριστικά. Ποτέ δεν σε συμπάθησα, βλέπεις είχα αδυναμία στην άλλη «κολλητή» σου την Ανορεξία. Δύο ολόκληρα χρόνια έκανα παρέα και με αυτήν, την είχα λατρέψει εξαρχής εκείνη όμως άξαφνα για τους λόγους της, τι να πω, με εγκατέλειψε, τότε φάνηκες εσύ… εκείνη την αδύναμη στιγμή της απόλυτης υπαρξιακής μου μοναξιάς εμφανίστηκες σαν σωτήρας και εγώ αγκιστρώθηκα πάνω σου και νόμιζα πως η εφήμερη συμπόνια σου θα με βοηθούσε να ξεχάσω, θα με οδηγούσε σε μια άλλη μέρα, σε ένα νέο ξημέρωμα, θα με ελάφραινε από τα άγχη των πολλαπλών σκέψεών μου. Είχα πιστέψει ή καλύτερα με είχες πείσει ότι μόνο εσύ με νοιάζεσαι και άρχισα να σε ζητάω συχνά, να γίνεσαι δικός μου άνθρωπος και κομμάτι μου. Τότε όμως ήταν αλλιώς. Είχα ψυχή «μωρού» παιδιού, δεν είχα μάθει να χαράζω μόνη μου τα βήματα της ενήλικης ζωής μου.
Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή που διαβάζεις τούτο το γράμμα, μορφάζεις γιατί τα λόγια αυτά δεν σε χαροποιούν, εγώ ωστόσο οφείλω στον εαυτό μου να στα πω, καθώς ποτέ δεν ήσουν ειλικρινής απέναντί μου. Κάθε φορά με επισκεπτόσουν αιφνίδια όποτε ήθελες εσύ, τώρα πια επιλέγω εγώ αν θέλω να σε συναντήσω.
Έφερνες πάντα πολλά δώρα, το ομολογώ, όμως δεν ήταν δώρα χαράς και αγάπης. Τα άνοιγα πάντα λαίμαργα και με γέμιζαν ενοχές, τότε άξαφνα έφευγες με εγκατέλειπες γρήγορα-γρήγορα κατηγορώντας με πως φταίω εγώ για όλο αυτό και εγώ σκαρφιζόμουν ένα σωρό τεχνάσματα στον πανικό μου για να σε εκδικηθώ. Δεν είχα χώρο στη ζωή μου για τίποτε άλλο παρά μόνο για αυτή την τοξική μας σχέση, είχες παγώσει τη δημιουργικότητά μου, με απομάκρυνες όλο και περισσότερο από τους φίλους μου, γιατί δεν ήθελες να με μοιράζεσαι και ήθελες να είμαι ολοκληρωτικά δική σου!
Το ίδιο μου έκανες όταν με πλησίαζε η νεανική αγάπη. Τότε με επισκεπτόσουν όλο και πιο συχνά για να με απειλήσεις ή να με τρομάξεις και εγώ κάθε φορά σου παραδινόμουν. Όμως πλέον Βουλιμία μου αποκαλύφθηκες, μετά από τόσα χρόνια σε έμαθα καλά, σε νιώθω όταν πλησιάζεις , διαισθάνομαι τα δόλια κίνητρά σου, γνωρίζω τις κακόβουλες σκέψεις που πας να μου ψιθυρίσεις στο αυτί και δεν τις ακούω πια, γιατί εκείνη τη στιγμή εγώ επικοινωνώ με τους φίλους μου, εκφράζομαι , μιλάω σε ότι με ενοχλεί, αγωνίζομαι δίχως να πολεμάω τον εαυτό μου, διεκδικώ, χαμογελώ πιο πολύ, αγκαλιάζω πιο δυνατά, ονειρεύομαι, ελπίζω, δημιουργώ, επιλέγω η ίδια τους δρόμους που θα διαβώ. Και το βασικότερο, δεν στέκομαι, περπατώ γιατί τώρα πια ΖΩ…
Ναι το ξέρω όλα αυτά εσύ τα αποστρέφεσαι, αφού ό,τι περικλείει ζωή σε τρομάζει. Είναι λογικό Βουλιμία γιατί εσύ δεν είσαι ένα κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, είσαι απλά ένα τέχνασμα της φαντασίας κάποιων νεαρών κοριτσιών όπως εγώ που πίστεψαν κάποτε απλώς πως αξίζουν μόνο αν είναι είδωλα ενός θαμπωμένου καθρέφτη. Εκεί δεν κατοικείς Βουλιμία; στον καθρέφτη; Μη μου απαντήσεις όμως δεν θέλω, σε ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε και μου έμαθες, τώρα πια έχω γυρίσει σελίδα-με βλέπω πιο καθαρά.
Με δυο λέξεις, ΜΕ ΑΓΑΠΩ !!!
