Δίνοντας προσοχή στην κραυγή
Συχνά το να αποτελεί μια ύπαρξη με Διατροφικές Διαταραχές είναι ο μόνος τρόπος ένας έφηβος να εκφράσει την μοναδικότητα και την προσπάθεια του να φτάσει τον άλλο.
Κατά συνέπεια, η θεραπευτική συνάντηση πρέπει πρωτίστως να είναι το μέρος όπου η κραυγή του εφήβου ακούγεται. Όπου ακουμπάει πάνω στη δυνατή και γεμάτη σεβασμό αγκαλιά του θεραπευτή του.
Ο θεραπευτής, έχει να σταθεί με όλη του την παρουσία στο όριο της επαφής. Σαν μια πράξη πίστης ότι ο θεραπευμένος του θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει να βρει τροφή αυθόρμητα, να πλησιάσει τον άλλο. Θα τα καταφέρει να επιτρέψει στους άλλους να τον πλησιάσουν, χωρίς να χάσει τον εαυτό του. Ο θεραπευτής, χρειάζεται να προσφέρει την χωρίς όρους αποδοχή του στην μόνη ταυτότητα που ο έφηβος κατάφερε να κατασκευάσει ( την ανορεκτική, υπερφαγική ή βουλιμική ύπαρξη) νομιμοποιώντας την, χωρίς να προσπαθεί να την αλλάξει.
Είναι σημαντικό, να είναι κοντά χωρίς να είναι παρεμβατικός. Χωρίς να προτείνει το πώς ο θεραπευόμενος θα έπρεπε να είναι. Σταδιακά, ο θεραπευόμενος αρχίζει να αναγνωρίζει ότι η Διατροφική Διαταραχή είναι ο τρόπος του να κάνει επαφή με τον κόσμο, ενώ ο θεραπευτής, τον επιβεβαιώνει ότι μπορεί να το κάνει ακριβώς όπως είναι, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει κάτι.
Ο θεραπευόμενος , χαλαρώνει, το ego χαλαρώνει τον εμμονικό τρόπο να παίρνει αποφάσεις και να υπερλειτουργεί. Έτσι, του δίνεται η ευκαιρία να στρέψει την προσοχή του μακριά από τη Διατροφική Διαταραχή και να αρχίζει να φαντάζεται νέους τρόπους να υπάρχει.
Θρέφοντας εσένα και την πείνα σου
Βασιζόμενοι πάνω στην αφομοίωση αυτού του πρώτου σχεσιακού επιτεύγματος μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Να φέρουμε την σχεσιακή ανησυχία που βρίσκεται στην καρδιά αυτών των Διαταραχών και να αγγίξουμε το τραύμα που αιμορραγεί. Ο σκοπός είναι να ξεφύγει ο θεραπευόμενος από το συνήθη τρόπο να υπάρχει.
Το όριο επαφής, είναι σαν την αιχμή ενός μαχαιριού ανάμεσα στο ρίσκο για εξάρτηση και το ρίσκο για απόρριψη. Ανάμεσα στον φόβο να απορροφηθεί και στην αγωνία της μοναξιάς. Στο στρες του να φάω και το φόβο να πεινάσω. Ανάμεσα στο φόβο της γυναίκειας/ αντρικής υπόστασης και τον πόνο για την γυναίκα/τον άντρα που είναι. Στο στάδιο αυτό, η θεραπεία γίνεται τέχνη που αποκαλύπτεται μέσα από την διαρκή αναζήτηση καλής σχεσιακής απόστασης.
Καλή σχεσιακή απόσταση, είναι εκείνη που δίνεται χώρος για έκφραση. Είναι εκείνη όπου γίνονται τα πρώτα βήματα για το εμείς, μέσα στο οποίο όμως το εγώ έχει το δικαίωμα να υπάρχει. Προφανώς, το να βιώνει κανείς καλή σχεσιακή απόσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρχει συνάντηση των σωμάτων και γέννηση των αντίστοιχων εμπειριών. Θα πάρει χρόνο, δεν μπορεί να γίνει ανοικτά και ευθέως γιατί θα προκαλέσει μεγάλη ανησυχία. Για αυτούς τους ανθρώπους, το σώμα είναι το σχεσιακό τραύμα. Είναι ο βαθύς πόνος που για μια ζωή προσπαθούσε να σωπάσει/Είναι η μοναξιά της τελευταίας πιθανότητας να ανήκει, στο σώμα. Σταδιακά γίνεται μια μετακίνηση από την δύναμη που ασκείται στο σώμα στη δύναμη του σώματος με όλες τις δυνατότητες του.
Ο μακρύς δρόμος της ενθάρρυνσης
Στα δυο προηγούμενα στάδια, η αίσθηση εαυτού διευρύνθηκε. Η επιθυμία για τον άλλο βρήκε θέση στο σώμα και το έδαφος δημιουργήθηκε για να αρχίσει η μεταμόρφωση της ενέργειας σε νέες πράξεις. Όλα αυτά υπάρχουν στο όριο της επαφής μαζί με τα παλιά μοντέλα της διατροφικής συμπεριφοράς. Ο δρόμος λοιπόν είναι μακρύς.
Μετά το ρίσκο να συναντήσει τη ζωή με νέα ταυτότητα και νέα σχέση με το φαγητό μέσα από τη θεραπευτική σχέση, πρέπει τώρα να ανοίξει στο υπόλοιπο κόσμο. Θα υπάρχουν καιροί και άλλων προσπαθειών με δυναμικά ξεκινήματα και τρομερές οπισθοχωρήσεις, χάσιμο της πίστης και του κουράγιου.
Μέσα σε όλα αυτά ο θεραπευτής είναι ο εγγυητής του ταξιδιού. Το άτομο που ποτέ δεν χάνει την προσοχή του. Το άτομο που προσεκτικά μαζεύει τόσο την ομορφιά της νέας αναδυόμενης ύπαρξης όσο και τις στιγμές του φόβου και της δυσκολίας.
Σταθερός, προσεκτικός μια σταθερή παρουσία δίπλα στον θεραπευόμενο του. Να διαφυλάσσει ότι όλη η ενέργεια που πριν πήγαινε στη Διατροφική Διαταραχή, γίνεται ζωντάνια στο σώμα και διοχετεύεται στην πλήρη επαφή.
